Daar zit ik dan, meer dan een maand voor het uitkomen van deze Modderkoning, een stuk te schrijven over onze vereniging Maarn-Maarsbergen Natuurlijk. Ik open deze Modderkoning met het opnieuw benadrukken van het feit dat het vooral ónze vereniging is, waar het zittend bestuur beslissingen neemt, maar die beslissingen voortdurend toetst aan de doelstelling en de belangen van onze vereniging.
Hier komen wij voor op, wij knokken voor cultuurhistorisch waardevolle structuren en elementen, natuur en landschappe¬lijke waarden, en om verdere aantasting van ons milieu te voorkomen. Die taak nemen we serieus ook al is dat niet altijd prettig voor de andere partijen.
Beoordeling van nieuwe ontwikkelingen
Knokken om datgene te behouden waarom wij hier zo graag wonen in een gebied dat mede waardevol is omdat het geschiedenis heeft. Wat zijn wij mensen er toch goed in om alles wat een gebied zo uniek maakt om zeep te helpen ten bate van een stukje economische groei. Moet alles dan maar op slot? Natuurlijk niet. Ontwikkeling van gebieden en het gebruik van gronden kennen we letterlijk al sinds mensenheugenis. Alles wat wij zien in ons land is gevormd door mensenhanden, alles wat wij zien heeft een verhaal en dient een doel. Maar voordat er bepaalde ingrepen uitgevoerd kunnen worden dienen de plannenmakers dat in hun planvorming in kaart te brengen en te wegen in de besluiten. En hierin gaat het momenteel echt fout. Slechts uiterst langzaam maken we stappen voorwaarts en worden we in een vroeger stadium al in de plannen betrokken. Dat is wel zo zorgvuldig en vooral handig, omdat men weet dat we er niet voor terugdeinzen om door te pakken wanneer we dat echt nodig achten. Tot zover de strijd om het behoud van ons verleden.
Duurzaamheid
En dan het behoud van onze toekomst. In welke mate worden de ontwikkelde plannen getoetst aan duurzaamheid. Het is inmiddels al meer dan een jaar geleden dat de woorden van Herman Wijffels bij alle toehoorders luid en duidelijk binnenkwamen. Maar wat doen we er nu mee? Zijn we als vereniging al zover dat we deze noodzakelijke 'duurzaamheidsklap' ook nog over ontwikkelingsplannen laten gaan? Hebben we hier de energie nog wel voor of is deze op aan het raken? Als voorzitter voel ik de verplichting om juist in dit deel van onze verenigingsdoelstelling een noodzakelijke inhoudelijke klap te maken. Hoe ontvankelijk zijn begrippen als zorgvuldigheid, visie, terughoudendheid, innovatie, lef, bewustwording? Er wordt nog steeds uitsluitend gekeken naar economische winst en naar het feit dat de mens het recht moet hebben om te némen van deze aarde.
De zandafgraving
De mens heeft toch het recht om te mogen genieten van de Maarnse zandafgraving? Dus stelt het Recreatieschap hem open en dus gaat onze gemeenteraad hierin mee. Maar dan wel met behoud van de natuurwaarden, er mag geen verstoring optreden, zo stellen de leden van de raad zich gezamenlijk op met de verantwoordelijk wethouder. Met zorgvuldigheid voor natuur en milieu vooruit zou je denken. Maar een loslopende hond móet kunnen, mits deze binnen een vooraf afgebakend gebied blijft. Onze vraag om te starten met een inventarisatie van de geldende natuurwaarden en de bijbehorende verplichting dit over vijf jaar nog eens uit te voeren valt niet in goede aarde bij het Recreatieschap en de gemeenteraad. Een geologisch monument als het steneneiland is prachtig, maar we hebben wel het recht ervan te genieten. Waarom hoor ik maar zelden iemand stellen dat natuur soms ook recht heeft op een mensvrije omgeving? En dat onze kinderen met de nog komende generaties ook de mogelijkheid moeten krijgen om op duurzame wijze van een beperkt deel van de zandafgraving te kunnen genieten?
Mogelijkheden scheppen voor komende generaties.
Ik schrijf dit stuk op 15 juli, vijf dagen voordat ik met mijn gezin een maand naar Zuid Afrika zal gaan. (Ja … ik ben me bewust van het gebruik van fossiele brandstof als we de wereld over gaan vliegen!). We gaan kennismaken met een ontwikkelingsproject waar kinderen leren hoe ze op een duurzame manier kunnen voorzien in hun eigen levensbehoeften. Wat komt er allemaal kijken bij het aanleggen van een duurzame moestuin? Zaaien om te kunnen oogsten. Vooruitdenken. Kansen benutten die iedereen krijgt in zijn of haar leven. Waarom maken bestrijdingsmiddelen op den duur meer kapot dan je vooraf kan beseffen? Hoe dom zijn wij in de Westerse wereld dat we ons eigen bodemleven kapot mesten met de injecteermachines? De opbrengst is dan wel hoog, maar de prijs die we gaan betalen met het vernietigen van het bodemleven is veel hoger. Misschien hebben deze kinderen in Afrika nog wel het lef om het anders te doen, misschien hebben hun opa's en oma's nog wel de kennis van hun voorvaderen en respect voor de natuur. Misschien gaan mijn kinderen er iets van leren, misschien gaan mijn kinderen er straks iets over vertellen op Facebook, Hyves, Twitter en alle andere social media. Wilderness Vision (website: http://www.wildernessvision.org )zoekt in Zuid Afrika naar de leiders van de toekomst en stuurt ze de wereld in met vertrouwen en een missie. Hoeveel kinderen gaan wij de wereld insturen met vertrouwen en een missie die verder gaat dan zoveel mogelijk centjes verdienen?
De rol van Maarn-Maarsbergen Natuurlijk
Maarn-Maarsbergen Natuurlijk is een kleine vereniging met een mooie doelstelling. Een lastige vereniging omdat ze oprecht opkomt voor de belangen van haar leden. Een mooie vereniging omdat ze werkt aan de bewustwording van kinderen. Een vereniging die onderzoekt en kennis deelt met publicaties en rondleidingen. Een vereniging die de padden naar de andere kant van de weg helpt en niet naar de andere wereld. Een vereniging waar mensen nog de bereidheid tonen het zwerfvuil van anderen op te ruimen. Han – onze secretaris – gaf onlangs 'een regeltje vertrouwen', zomaar achteloos via de mail. Bij een lastig vraagstuk besloten wij als bestuur unaniem om niet onder druk af te wijken van de ingezette koers en had de voorzitter vervolgens de twijfelachtige genoegen om dit inhoudelijk te moeten onderbouwen en rond te sturen aan de betrokken partijen. Het innemen van een standpunt dus, waarbij als ongevraagd extra de persoonlijk waardevolle relaties getest zullen worden op hun houdbaarheidsdatum. En – tussen haakjes – ik hoop oprecht dat die houdbaarheidsdatum inmiddels niet overschreden is. Op dat moment in die situatie komt Han met de simpele opmerking: 'Ik ben er trots op deel uit te maken van dit bestuur.'
door: Richard Zweekhorst