Toespraak burgemeester Naafs 14 april 2012
Wat een mooi gedicht van Maartje en Melanie. Het ontroert me dat onze jonge generatie zo trefzeker kan formuleren.
Deze gedenksteen staat symbool voor twee dingen: de behoefte aan herkenbare eigen tekens en rituelen van een gemeenschap anno de 21e eeuw en de behoefte om ons er aan te herinneren dat onze vrijheid geen vanzelfsprekende is, maar dat hij bevochten is.
Iedereen weet dat er een grote, heftige, Tweede Wereldoorlog is geweest. Maar het is inmiddels voor velen wel heel lang geleden. De generatie die het als volwassenen heeft meegemaakt sterft langzaam uit. De generatie die het als kind heeft meegemaakt wordt ook een dagje ouder. De generatie die het van horen zeggen heeft, kan zich vaak al geen voorstelling meer maken van de angst, de strijd, de bezetting, de vervolging, de haat, de onzekerheid, de pijn, het gemis, de controle. Willen we onze vrijheid zien, begrijpen en waarderen, dan is het nodig te beseffen dat daar een oorlog aan vooraf ging. Dat mensen hun leven hebben gegeven in de strijd. Die boodschap is en blijft van belang, juist ook voor nog weer nieuwere generaties.
De gedenksteen die ik straks samen met mevrouw Lieftink mag onthullen vertelt het verhaal dat mensen van elders voor onze vrijheid streden. In dit geval: een Australische piloot, via de Royal Australian Air Force ingedeeld bij het 156e squadron van de Britse Royal Air Force, en de zes overige, Engelse, bemanningsleden. Die mensen hebben hun leven gegeven in de strijd. Zij verdienen respect en dank. En dat wil Maarn ze geven.
Ik ben blij met het feit dat dit initiatief uit de dorpsgemeenschap zelf is voortgekomen. De initiatiefnemers hebben eerst hun oor te luisteren gelegd bij de omwonenden en bij een grotere kring van inwoners van Maarn. 
Zoveel jaar na de oorlog nog een gedenksteen plaatsen? De reacties vanuit het dorp waren vooral positief en bemoedigend. Respect en dank kunnen nooit te laat komen, was de tendens. En dus werden de schouders er onder gezet. De gemeente werd te verstaan gegeven dat men graag faciliterende ondersteuning wilde, maar dan men verder de eigen boontjes wel kon doppen. Dit zou iets zijn en worden van het dorp en voor het dorp. En zo is het ook gegaan. Een mooi voorbeeld van de eigen kracht van de dorpsgemeenschap, van de gemeenschapszin die er onder zit en van de manier waarop dorp en gemeente met elkaar resultaten kunnen boeken.
Waardering en applaus voor de initiatienemers. Hun gedachtengang was: het is nooit te laat om dank en respect te uiten. Dat onderstreep ik.
Graag eindig ik met een verzoek aan de beide heren van de luchtmacht. Wilt u vooral binnen uw eigen organisatie laten doorklinken dat dit soort kleine initiatieven iets te betekenen hebben. Een ereteken voor de vliegers in oorlogstijd, 69 jaar na dato, is een uiting van respect en dank voor de rol van luchtmacht.
Mevrouw Lieftink, aan u en mij is de eer om het monumentje nu te gaan onthullen. We worden daarbij geholpen door drie kinderen van De Meent. Zij nemen het prachtige kleed dat het Maarnse textielatelier T'uniek speciaal voor vandaag heeft gemaakt na afloop mee naar school.
