Als afsluiting van de viering van het 25-jarig jubileum van Maarn-Maarsbergen Natuurlijk had de jubileumcommissie een speciale activiteit voor kinderen georganiseerd. Het idee voor deze bijzondere ontdekkingstocht op het terrein achter kasteel Maarsbergen was van Gonda Laporte.
Met hulp en medewerking van een groot aantal vrijwilligers heeft ze dit idee ook gestalte gegeven en uitgevoerd. De idee was dat de kinderen in groepjes onder begeleiding een ontdekkingstocht over het terrein achter het kasteel zouden gaan maken. Onderweg zouden de groepjes langs posten komen waar ze iets van de natuur zouden gaan beleven met hun zintuigen. Dus iets horen, zien, ruiken, proeven of voelen. Aan het einde was een kampvuur gepland waar de kinderen zelf worstjes konden roosteren.
Op zondagmiddag 18 mei om ongeveer 2 uur in de middag kwamen ouders, kinderen en vrijwilligers in groten getale aan bij de oranjerie van Landgoed Maarsbergen. Er hadden niet minder dan ongeveer negentig kinderen ingeschreven. De groepjes werden ingedeeld en de bemensing van de posten langs de route werd als eerste het landgoed ingestuurd. Een hectisch gebeuren, maar gelukkig had Gonda alles keurig voorbereid en op papier gezet! Kort daarna vertrokken met enige tussentijd de groepen kinderen. Aan de hand van een speciaal voor deze gelegenheid vervaardigde kaart liepen ze een route op weg naar de eerste post. Dat bleek soms nog niet eens zo gemakkelijk, soms moest een groep even op het rechte spoor gezet worden. De gsm bleek daarbij een heel handig hulpmiddel. Het weer was gelukkig voortreffelijk!
Op de eerste post ging het om ruiken en kijken. Vind een paar witte vuursteentjes en tik die onder een doek tegen elkaar, wat zie je? En wat ruik je? En nog een verhaal over hoe die steentjes daar eigenlijk terecht waren gekomen. Bij de volgende post werd gewerkt met voelzakjes. De kinderen moesten met hun handen in een zakje voelen en tasten en vertellen wat erin zat. Voor sommige kinderen was dit best griezelig, stel je voor dat er iets stekeligs in zou zitten of een eng beest. Maar meestal konden ze toch aardig goed benoemen wat ze in de zakjes voelden. Daarna kwam een post waar het ging om kijken. Een leuk gezicht, de kinderen op hun rug kijkend naar de kruinen van de bomen en de blauwe lucht met witte wolken. Met een begeleider die daar allerlei leuke verhalen en vragen bij had. Bij diezelfde post kon ook geproefd worden met een blinddoek om. Geraden moest worden om wat voor eten of drinken het ging. Ook hier was het zo dat enkele kinderen dit toch wel een beetje eng vonden. De volgende twee posten gingen over de herkenning van boomblaadjes op het gezicht en het herkennen van bomen door geblinddoekt de stam te betasten. Ook hier was het heel apart om de kinderen met een blinddoek om een stam te zien omvatten, betasten.
Om vervolgens toch meestal goed te raden om welke boom het ging. Bij de post hierna ging het weer om voelen en tasten. De kinderen werden uitgenodigd om op de tast iets op te zoeken wat onder het zand verborgen was, een soort schatgraven. Bij de laatste post ten slotte ging het om horen. Welke vogelgeluiden horen bij welke vogel?
Na ongeveer twee uur spoorzoeken en intensief bezig zijn kwamen de groepen ten slotte uit bij een speelterrein. Hier stonden vuurkorven klaar waar ze worstjes konden braden en werd er voor eten en drinken gezorgd. Als we op de vele positieve reacties mogen af gaan, dan was dit een heel bijzondere en geslaagde 'natuurervaring' voor de kinderen en ook voor de ouders en begeleiders.
door: Gijs van Roekel
